Kun je in veertig dagen jezelf tegenkomen, jezelf ontmoeten of zelfs jezelf vinden? Krijg je meer grip door te minderen? Durf je vragen toe te laten waarop je het antwoord niet weet? Wat biedt: verstillen en vertragen, vergeven en vergeten, verbinden en verdiepen? Wat brengt: afromen, afvallen, afpellen en gewoon afwachten? Daal af uit het hoofd. Leg je ego het zwijgen op. Je ik is toch meer dan je ego? Vergeet macht, gewoonte, succes of status. Het zijn slechts de buitenboordmotoren van de valse hoop en de ingebakken teleurstelling. Verlaat het denken. Zoek de rust waar de ruimte en stilte wonen. Daar kan de echo van je stem weerklinken. Daar ontkiemt de kracht van een sterkere drijfveer. Daar ontmoet je de kern die de wind in je zeilen blaast.

Duik in je gevoel. Wat borrelt er in het meer van droefenis en angst? Wat ervaar je in de storm van woede en de golf van blijheid? Ga mee in de stroom. Staak verzet en stap uit je verlamming. Laat willen en kunnen samensmelten.

Veertig dagen tijd. Van weelde en overwoekering naar woestijn. Van bewoonde wereld naar de afzondering. Van het vertrouwde of vanzelfsprekende patroon naar zelf horen, zelf voelen, zelf spreken. Laat het vertrouwde los. Gun jezelf veertig dagen per jaar.

Ed Grubben, Maart  2007