Samen met Movise ontwikkelde ik afgelopen jaar een workshop op maat voor professionals en managers in de welzijnssector. Hoe presenteer je overtuigend over je vak? Hoe leg je uit wat de toegevoegde waarde is van het welzijnswerk voor alle stakeholders? Hoe overtuig je gemeenteraadsleden en betrek je burgers?

Bij de start analyseren we de speeches van Barack Obama. Wat maakt dat hij veel mensen raakt? Het valt ons direct op dat hij weinig jargon, abstracties en beleidstaal kiest, maar juist veel  concrete beelden. Hij zegt niet:  er vond een technologische revolutie vol innovaties plaats, maar vangt die ontwikkeling in één beeld dat ons raakt: “de mens zette de eerste stap op de maan.”  Hij zegt niet: de wijzigende internationale verhoudingen of de geopolitieke veranderingen, maar:  “de muur viel in Berlijn.” Hij zegt niet: door discriminatie konden grote groepen van de bevolking in de recente historie niet participeren, maar: “om twee redenen kon Ann Nixon – nu 106 – twee generaties terug niet stemmen: ze was een vrouw en ze had een zwarte huidskleur.”

Obama houdt van anaforen: herhaling van zinnen die identiek starten. Die anaforen geven ritme en samenhang. De concrete beelden bezorgen kippenvel. Herkenning leidt tot identificatie en identificatie tot verbinding. De antimetabool zorgt voor een apotheose met een sterk appèl: “vraag niet wat je land voor jou kan doen, vraag wat jij kan doen voor je land.” Was dat niet een variant op een uitspraak van een ander begenadigd spreker? En is zo’n variant op een bestaande uitspraak niet ook weer een krachtige speechtechniek? Ja, toch?

Met het oproepen van vragen, houdt hij de aandacht vast. Misschien is het krachtigst van alles wel dat Obama niet alleen continu in contact lijkt te zijn met zijn publiek, maar ook met de kern van zijn boodschap én met zichzelf. Valt op alle vlakken van deze contactdriehoek vooruitgang te boeken? Op het einde van de workshop concluderen we:  Yes we did!