De laatste klanken van Bachs Piano Concerto No. 5 in F minor verdwijnen in de ruimte. Mijn ogen glijden over het schilderij  boven onze bank. ‘Momentos de fragilidad’; de stokvis hangt te drogen op een mediterrane markt; de krant van vandaag ligt klaar als verpakkingsmateriaal. 

Nog even zappen? Ik beland midden in een filmscene met Tom Cruise. Jong, onbevangen en stoer moet hij bij de marine een klus klaren. Daarbij krijgt hij te maken met een officier; een vrouw. Cruise neemt haar niet echt serieus en staat continu in de zendmodus. Dan kijkt de leidinggevende Cruise met een doordringende blik aan. Ik lees in de ondertitel haar volgende zinsnede: “Luister je?!” Maar mijn oren vangen ineens helder de Engels uitspraak op: “Are you with me?!”
Wat een prachtige zin. Vier woorden. Cruise lijkt uit het veld geslagen.  Ik niet minder. Sterker kun je het niet verwoorden: are you with me? Deze zin gaat verder dan de vraag of je luistert. Deze zin vraagt de bereidheid in iemands wereld binnen te stappen en waar te nemen wat de ander denkt, voelt en bedoelt. Geen snelle oordelen, ondoordachte meningen en goedkope standpunten. Nee. Bij iemand zijn door eerst eens te denken, voelen en begrijpen zoals hij of zij denkt, voelt, begrijpt. Niet om het eens te zijn. Wel om samen te zijn zijn. Nabij te zijn.

Ik zet de t.v. uit. Druk op de herhaalknop van de CD-speler. Kijk opnieuw naar de stokvis. Het klaarliggende krantenpapier. Are you with me?

Ed Grubben  januari 2007